Bakanlık Çalışanı Alımları

Bakanlıkta çalışanlar ayda 5 rp yapacaklar odalarına. Bu rp rapor şeklinde olacaktır. Bakanlıkta çalışmak isteyenler;

Ad Soyad:
Hangi Kat:
Örnek Rp:

yazsınlar ve yollasınlar.

luna l. potter
kat:8 seherbaz
baş sehrbaz

luna sıkılmıştı.gezmek için göl kenarına gitmeyi düşündü.ve göl kenarına doğru yürüdü.çok yalnız kalmıştı vede hep öyle düşünüyodu.ne arkadaşlarını görebiliyodu,nede ailesni.aslında burda iyi vakit geçiriyodu.öğrencileriyle iyi anlaşıyodu yaşı daha küçük olduğundan öğrencileri anlıyodu.kafasında düşünceler oluşmaya başladı.mesela
___öğrencilerim beni seviyolarmı?
___arkamdan ne diyolar ?
daha neler neler.bu sorular lunayı delircekti.öğretmenler lunayla konuşmuyodu.neden acaba.sorular sorular:
___ben mi uzak duruyorum?
___bende ne var ?
diyodu kendi kendine burada çok kişiyle arkadaş olmuştu öğrenciyken ,ama şimdi niye öyle değil.bu soruları düşünürken göl kenarına gelmişti bile.bir ağacın altına oturdu ve asasını çıkarıp birşeyler fıısıldadı ve ailende kalın bi kitap yada albüm gibi bişey.içini açtı ve derin bi nefes aldı.önce güldü,çevirmeye başladı sayfaları.birden durdu ,sanki o an zaman durmuş gibiydi luna için.önce güldü,sonra ağlamaya başladı.o sayfaya baktıkca ağladı,ağladı.birden göz yaşlarını sildi ve baykuşhaneye gitmeye karar verdi.oradan arkadaşlrına mektup atıp buraya çağıracaktı.baykuşhaneye giderken seviniyodu ama arkadaşları gelecekmiydi.bir yandan da bu soruları düşünüyodu.arkadaşlarına mektup atmak bile sevindiriyodu lunayı.arkadaşlarına mektup yamaya başladı ve yine ağladı.sevinçten olmayalıydı.mektupu yazmaya bitirdikten sonra,baykuşun ayağına bağladı ve uçurdu.sevinerek odasına gitmek için yola koyuldu

Rp'ini düzelt..

Sonunda beklenen an gelmişti.. Emilie için yada herkes için.. Babası ve amcası karşı karşıyaydı..Emilie babasının bu noktasan sonra durmayacağını biliyordu.. Zaten durmamalıydı da.. Cezasını fazlasıyla ve avıyla ödemeliydi.. Şimdi sadece amcasının gözlerine bakıyordu ama gülümseyerek , o Robert'ı Emi'den almıştı .. Babası da onun ruhunu bedeninden ayıracaktı.. Birde ölüm yiyenlere adaletsiz derlerdi , herşey eşitti.. Hatta amcasının asası bile vardı..Tabi bir zamanlar.. Eee bu alem güçlülerin alemiydi.. Güçsüzlere yer yoktu.. Bütün dimdik durma çabalarına rağmen içinde dışarı taşmak için bekleyen göz yaşları vardı..Ama sebebi amcasına acıması değildi , aksine onun bu hali Emi'yi rahatlatıyor , içindeki ateşi söndürüyordu..Bu yaşların sebebi Robett'tı..Robert ölmüştü , veya kim bilir ne haldeydi? Ama yinede ağlamayacaktı , asla ama asla...Hiç beklemediği anda belki bir kurtuluş belki de bir başlangıç sesi çıktı babasının dudaklarından..

-"AVADA KEDAVRA!!''

Yeşill bir ışık çıktı ve amcasının bedenini sardı.. Bu ışık onun sonu olacaktı peki neden hala mutsuzdu! Çünkü hiç acı bile çektirmemişti bu lanet , Emi'nin içinde kalan son alevi söndüreceğini sandığı sözcükler onun içindeki yangını söndürememişti.. Çünkü o acı çekmemişti , fırsatı olmadan ölmüştü.. Bu lanet tamamiyle zırvalıktı.. Daha düzgün bir lanet keşfedilmeliydi..

Evan babasının yakasına yapıştığında Emi cansız bedene doğru ilerledi ve dizlerinin üzerine oturup amcasının donuk gözlerine baktı.. Hiçbir tepki vermeyen yüzü birden küçük bir gülüşle aydınlandı.. Sanki ruhununun bedeninden daha rahat çıkmasını sağlamak için araladığı dudaklarından birkaç sözcük dökülecekti.. Ama bu mümkün değildi , çünkü gözleri o kadar donuk ve acizdi ki.. Biraz önce abisine zarar veren , kahkahalar atan adam bu değil miydi?Yavaşça amcasının kulağına yaklaştı.. Herşeye rağmen mutlu bir ses tonuyla bunları fısıldadı ;

-"O kadar şanslısın ki.. Arkanda öldüğünde bile bir acı bırakıyorsun.. Acı içinde ölemediğin için ne kadar mutsuz olduğumu , içimde hala bir kin taşıdığımı bilsen.. On kere ölürdün değil mi? .."

Ve başını biraz geri çekip amcasının yanağına bir öpücük kondurdu.. Emindi ki Robert şunada olanları bilse çok mutlu olurdu.. Gülümseyerek ayağa kalktı.. Yüzündeki gülümsemede ne mutluluk nede başka bir duygu vardı.. O bir ölüydü ve ölüler daha az zararlıydı.. Ablasının ağlama seslerini ve çığlıklarını izlemedi..Ve hiç dönüp bakmadı.. Şimdi amcasıyla vedalaşma zamanıydı... Son kez o aciz gözlere dikkatle bakıp pencere kenarına yaklaştı.. Sanki gökyüzünde Robert vardı.. Sanki şuanda ensesinde , yanında kalbinde heryerde o vardı.. Ve o şuan herne haldeyse çok mutluydu.. Gökyüzüne son bir kez daha bakıp gülümseyerek babasına ve Evan'a döndü..

-"Yapma Evan.. Robert'a olanlar karşısında olanlar karşısında hiçbirşey olmuyor.. Ama soyumuzdaki kirli kan temizlenince kıyamet kopuyor.. "

Bakışlarındaki mutluluk biraz yumuşadı ama içindeki duygular hiç değişmedi.. İçi huzurla dolmuştu sanki..Ama aynı zamanda da hala Robert'ın acısı vardı.. Emi tabiki bu acıyı yaşayacaktı , ama odasında tek başına.. Emi birden ellerini ay ışığında parlayan saçlarına götürdü.. Sapsarıydı.. Demekki gerçekten huzurluydu ve olması gereken buydu..Başını sertçe kaldırdı ve babasını tepeden tırnağa süzdü ve bakışlarını Evan'ın üzerine dikti..

-"Robert.. ÖLDÜ! .. Evan .. Sana hiçbirşey ifade etmiyor değil mi? Hemde eskiden en çok sevdiğim insan tarafından.. Babamız evde yokken bize sahip çıkan kişi tarafından.. Amcamız tarafından.. "

Sonra babasına ve Evan'a keskin bakışlar attı ve hiçbirşey olmamış gibi sırıtmaya devam etti.. Bu ailede kimse Robert'ı takmıyordu zaten..Emilie olmasaydı onun kaybolduğubu kimse bilemezdi.. Eninde sonunda sevse de sevmese de Eragon onun babasıydı.. Oğlunu katiline şeker ikram edemezdi.. Hemde amcası bu aralar Voldemort ailesinin şanını ve kanını bozacak şeyler yapmaya başlamıştı.. Ama bunlar artık önemli değildi.. Önemli olan bu andı..;

-"Benden üzüntü yada gözyaşı beklemeyim.. Hatta bana duygusuz da demeyim.. Mükemmel bir duygu yaşıyorum ve ÇOK MUTLUYUM! "(başka bi sitede rpm)

Kabul edildi..!

Luna'nın rpsi çalıntıdır! Gerekirse kanıtlarım...

Zaten anlamıştım.. Neyse görevini alıyorum Luna , sitemizde sahtekarlığa yer yoktur..!

Çok doğru bir karar.

1. si o rpyi yapan kızı tanıyorum. Adı Cansu. Bu kıza adını sordum, "Şeyma" dedi. Zaten yalanını çıkartmak için sormuştum.

2. si birinin o rpden sonra bu kadar güzel bir rp yapması imkansız!

Evet bende zaten ikinci rpinin birden bire güzelleşmesine şaşırdım..Ayrıca isimler farklı oluncada ona ait olmadığını anlamıştım ama elimde kanıt olmadığı için bir şey yapamadım..Neyse konuyu uzatmaya gerek yok..

Bende biliyordum.Çünkü o rpyi yapan kızla ben karşı karşıya rp yapmıştık ve yakın arkadaşız.Onu nerde olsa tanırdım.

Neyse yinede sağolun konuyu sohbete çevirmeyelim.Bundan sonra bu konuya sadece başvuruları alıyım..

Ad Soyad:Paris Hilton
Hangi Kat:8. Seherbaz
Örnek Rp:
Paris Bakanlık’ta işini henüz bitirmişti. Bugün de bitti diye düşündü. Belçika ile ilgili raporları düzenledi ve yarın sabah Bakan’ın masasına bırakmak için dolabın en üst rafına koydu. Tam o sırada Ölüm Yiyen üyeleri tarafından kullanılan aynalar ısınmaya başladı. Aynasını çıkardı ve asasıyla tıkladı. Aynada bir yüz belirdi. “Londra’da ZAY lar Muggle’lara saldırı düzenliyorlar. Bütün ÖY üyelerinin o bölgeye gelmesi gerekmektedir” Paris tam sırası diye mırıldandı. Hemen üstüne pelerinini attı, gözlerini kapadı ve Londra’ya buharlaştı.

Saat gece yarısını geçmişti. Paris elinde asasıyla dikkatlice bomboş muggle sokağında ilerliyordu. Rüzgardan saçları ve pelerini uçuşuyordu. Etrafın sessiz olması onu ürkütüyordu. Çok mu geç kaldım diye kendi kendine söylendi. İyice endişelenmeye başlamıştı. Yan sokağa döndü ve çatışmanın iyice alevlendiği yeri buldu. Kollarını sıvadı, asasını kaldırdı ve o anda iki kişiyle mücadele eden Arthur’un yardımına koştu. Asasını salladı ve “Petrificus Totalus” diye haykırdı. ZAY kaskatı geriye doğru devrilirken Arthur ikinci ZAY ı halletti. Hemen arkasındaki ZAY “AVADA KEDAVRA” diye böğürdü. Paris tam zamanında kendisini yere attı. Büyünün saçlarını sıyırdığını hissetti. Öfkeden deliye dönmüştü. Hızlı bir şekilde ayağa kalkıp asasını doğrulttu ve, “Al bakalım seni sersem, AVADA KEDAVRA” diye bağırdı. Büyü ZAY ı tam suratından vurmuştu. “O büyü öyle yapılmaz böyle yapılır” diye sinirlice gülümsedi.

İşler iyiye gidiyordu. Dört bir yandan Ölüm Yiyen üyeleri cisimleniyordu. Artık savaşın bittiğini anlayan ZAY lar yaralı arkadaşlarını bırakıp kaçmaya başladılar. ÖY Yaralıları sorgulamak üzere karargaha doğru yol alırken Paris de bu yorucu günün ardından evine gitti.

BAS SEHERBAZ OLMAK ISTIYORUM VEDE RP Mİ BASKA SITEDE BN YAPMISTIM

Tamam canım ama rp'ini biraz daha düzeltmeni istiyoru mesela renk vermelisin..

Paris Hilton demiş ki:: Ad Soyad:Paris Hilton
Hangi Kat:8. Seherbaz
Örnek Rp:
Paris Bakanlık’ta işini henüz bitirmişti. Bugün de bitti diye düşündü. Belçika ile ilgili raporları düzenledi ve yarın sabah Bakan’ın masasına bırakmak için dolabın en üst rafına koydu. Tam o sırada Ölüm Yiyen üyeleri tarafından kullanılan aynalar ısınmaya başladı. Aynasını çıkardı ve asasıyla tıkladı. Aynada bir yüz belirdi. “Londra’da ZAY lar Muggle’lara saldırı düzenliyorlar. Bütün ÖY üyelerinin o bölgeye gelmesi gerekmektedir” Paris tam sırası diye mırıldandı. Hemen üstüne pelerinini attı, gözlerini kapadı ve Londra’ya buharlaştı.

Saat gece yarısını geçmişti. Paris elinde asasıyla dikkatlice bomboş muggle sokağında ilerliyordu. Rüzgardan saçları ve pelerini uçuşuyordu. Etrafın sessiz olması onu ürkütüyordu. Çok mu geç kaldım diye kendi kendine söylendi. İyice endişelenmeye başlamıştı. Yan sokağa döndü ve çatışmanın iyice alevlendiği yeri buldu. Kollarını sıvadı, asasını kaldırdı ve o anda iki kişiyle mücadele eden Arthur’un yardımına koştu. Asasını salladı ve “Petrificus Totalus” diye haykırdı. ZAY kaskatı geriye doğru devrilirken Arthur ikinci ZAY ı halletti. Hemen arkasındaki ZAY “AVADA KEDAVRA” diye böğürdü. Paris tam zamanında kendisini yere attı. Büyünün saçlarını sıyırdığını hissetti. Öfkeden deliye dönmüştü. Hızlı bir şekilde ayağa kalkıp asasını doğrulttu ve, “Al bakalım seni sersem, AVADA KEDAVRA” diye bağırdı. Büyü ZAY ı tam suratından vurmuştu. “O büyü öyle yapılmaz böyle yapılır” diye sinirlice gülümsedi.

İşler iyiye gidiyordu. Dört bir yandan Ölüm Yiyen üyeleri cisimleniyordu. Artık savaşın bittiğini anlayan ZAY lar yaralı arkadaşlarını bırakıp kaçmaya başladılar. ÖY Yaralıları sorgulamak üzere karargaha doğru yol alırken Paris de bu yorucu günün ardından evine gitti.

BAS SEHERBAZ OLMAK ISTIYORUM VEDE RP Mİ BASKA SITEDE BN YAPMISTIM

Tamam bundan sonra bütün rplerini böyle düzenli görmek istiyorum..Kabul edildin..

Ad Soyad: Chad M. Murray

Hangi Kat: Esrar Dairesi

Örnek Rp:

Chad bakanlıktaki ilk iş günü erken kalkmıştı . Ama kolu sızlamaya başlamıştı . Saate baktı ve zamanı olduğunu gördü . Hemen hazırlandı ve o belirgin nefessizlik ve sıkışma halinde bir ' Şak ' sesiyle , mezarlığa benzer bir yere cisimlendi . Etrafına baktığında sadece Karanlık Lord'u farketti . Birazcık yakınlaştıktan sonra Lord ;

" Hoşgeldin Chad. En sadık müridlerimden biri bugün bakanlıkta çalışmaya başlıyor demek . Çok güzel , çok güzel . "

dedi ve yılanımsı suratına sinsi bir gülümseme yerleşti . Chad cevap olarak ;

" Evet efendim . Emirlerinizi harfiyen orda da yerine getireceğim . "

dedi ve aynı gülümseme suratında yer aldı . Daha sonra Lord ;

" Şimdilik işine adapte ol. Daha sonralara sakla kendini . Ve sakın ölme . "

dedi . Chad ;

" Peki efendim . "

dedi ve yine aynı his ve ' Şak ' sesiyle oradan bakanlığa cisimlendi .

Site taşındı..

www.hogwarts-rpg.forum.st

Konu: Geri: Bakanlık Çalışanı Alımları Paz Mart 08 2009, 20:45

İsim: Pansy Venusé Torres

Kat: 1. Kat Sihir Bakanı

Örnek Rp + İstediğim Mevki: Sihir Bakanı Aşağıdaki Rp tamamen bana aittir. İstediğiniz gibi kontrol edebilirsiniz. Rp'lerim asla alıntı olmaz. Başka bir sitede yapılmıştır. Tam İsmi: Myra Lydia Pearl Black'tir!

Her zamanki gibi bir gündü, diğer günlerden farksız ve daha çok karmaşa içeren bir gün. Gün pek farklı değildi ama Lydia'da bir farklılık vardı. Duygusaldı bu kez. Eski günleri düşünüyordu Kuytu Patika da yürürken. Aniden aklına eski sevgilisi Nickholas gelmişti, onu o zamanlar ne kadar çok severdi? Ah, bunu kendiside anlayamamıştı. Ama tabiki denildiği gibi " Eski Sevgili " eskide kalmıştı ondan sonra sevdiği bir kişi olmuştu ama Nickholas'ın yeri asla dolmamıştı. Uzun zamandır bir ilişki de yaşamamıştı. Eskilerde yaşayan, geçmişi unutamayan birisi değildi elbette. Fırtınalardan geçmiş, denenmiş, iyi ve kötü günlerin acısını birlikte yaşamışlardı. Onu unutmak büyük haksızlık olurdu ve tabiki onu asla unutmak istemeyecekti. Ama zaman bunu değiştirebilirdi. Hayat hızla geçip gidiyor ve kendisi de kuytu patika'da yalnızlığıyla baş başa duruyordu sadece. Kimseler bilmiyor, oysa kimselere anlatmıyordu artık. Her şeyde, her yerde, her an aradığı maviyse terk edeli çok olmuştu onu. Oysa aşkın, umudun, hayalin rengiydi mavi onun için. Tek kelimeyle anlatmalıydı ama o bu kelimeyi " Yalnızlık " olarak görüyordu. Melankolik yada Polyanna değildi. Çok konuşanda kendisi, konuşmak için çıldıranda, uzun sessizliklerin insanı olmuştu. Ağzından çıkacak sözcüklerin neler olabileceğini bilmiyordum, belki de ondandı şuan ki suskunluğu. Bilemiyordu, belki en doğrusu bu olmalıydı... Hiç böyle olmamıştı daha önce. Yaşama böyle yılgın, böylesine soğuk, böylesine uzaktan bakmamıştı. Bakmamalıydı, zaten. En soğuk kışta bile hiç kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı onu önceden. Dokunulmamış düşleri vardı önceden. Kimseye söylemediği ve kimsenin bozmasına izin vermediği düşleri vardı. İçinde sevdikleri olan ama onların bile bilmediği, dokunulmamış, kirletilmemiş, bozulmamış düşleri vardı. Belkide onu bu kadar mutlu eden onlardı.

Ama artık ne onlar, nede onlardan bir iz kalmıştı. Düşlerini, fikirlerini ve hayallerini Kirlenmesin diye söylemezdi belkide... Sonra bitti. Ansızın bitti. O gidiyorum dediğin an bozuldu düşleri. Beklemediği bir zamandı, beklemediği bir cümleydi, belki onun için bu kadar yaktı canını. Onu bu kadar çok sevdiği için kızdı kendine. Bir gün gideceğini anlamadığı için. Durmaksızın sonsuza kadar süreceğini sandığı düşler kurduğu için kendisine kızmıştı. Artık ne kadar saçma gelmeye başlamıştı Aşk, İlişki ona. Kimse değiştiremeyecekti belkide... Uzun zamandır yeni bir ilişki yaşamamıştı. Gecenin sessizliği kaplamıştı her yeri, gözlerinden bir damla yaş gelmişti. Karanlık sokak da duvara yaslanmış ve hızla yere düşmüştü. O güzel yüzü, ağlarken hem daha hoş hemde daha umutsuz bakıyordu hayata. Ama asla vazgeçmeyecekti. Güzelliğine güzelik katmıştı belkide ağlamak. Sonra daha öncede hatırladığı gibi aklına hala bir çocuk olmadığı gelmişti. O genç, güzel, duygusal ama karşı konulamaz bir kızdı. Evet kızdı, bundan da gurur duyuyordu. Ve daha çok gençti. (Zaten utanılacak bir durum değil, henüz 19 yaşında.) Üstelik 19 yaşında olmasına rağmen 18 gösteriyordu. Ayrılmaya gelirsek, Nickholas'ın gideceğini hissettiği için ne onla ilişkiye girmemişti ve ona eskisi kadar güvenmemişti. Her ne kadar eskide yaşayan birisi olmasa bile oda duygularına hakim olmakta güçlük çekiyordu. Dışarıdan görünüşü umurunda değildi. Zaten o kadar kötü gözüktüğünü düşünmüyordu. Göz yaşlarını sildi, ağlamak ona yakışıyordu ama daha fazla ağlamak istemiyordu. Ayağa kalktı ve karşıdaki banka oturdu. Hemen ardından çantasını açıp, biraz makyaj malzemesi çıkarttı. ( Far, Parlatıcı, Göz Kalemi ve Ayna ) Fazla makyajı sevmediği için, Farını çantasına kattı, parlatıcıyı sürüp göz kalemiylede hafif makyajını yaptı elindeki Aynaya bakıp saçını düzeltti. Eşyalarını toplayıp çantasına kattı. Artık Mutlu olmak istiyordu.

Mutluluk demişken, mutluluğun ne olduğunu hatırlıyormuydu acaba? Eskiden, Mutluluğun yolu ona göre sevgiden geçiyordu. Hatta hala sevgiden geçiyordu ve bu yüzden mutsuzdu. Çünkü o... O kimseyi sevmiyordu, sevemiyordu. Sevebileceği kadar dürüst, karanlık, ve acımasız birisini bulamıyordu. Kalmışmıydı acaba böyle yiğitler? Tam o sırada arkasındaki ağaçlardan sesler gelmeye başladı. Asasını sıkı sıkı tutup, hızla ayağa kalktı. Kalkarken Çantasını yere düşürmüştü ama farkında değildi. Asasını sesin geldiği yere doğru tuttu.

Karşısındaki kişiyle aynı anda asalarını çekip, aynı anda indirmişlerdi. Tanıdık bir yüz görmek daha önce onu hiç böyle mutlu etmemişti. Birkaç saniye gülümsedi ama, daha sonra yüzünü tatlı bir tebessüm kapladı. Birkaç dakika boyunca Jax' ın gözlerine baktı ama, Jax' ta anlam veremediği duyguları olduğunu farketti. Ne oluyor? diye düşünmesine fırsat kalmadan Jax konuyu açmıştı bile, ama o konuşurken Lydia yere düşen çantasını ve çantadan düşenleri toplamaya başladı. Bir yandan dinliyor, bir yandan konuşmaya çalışıyordu.

- Lydia! Ne yapıyorsun burda? Ve neden.. böylesin?
- Eski anılarımı toparlıyordum Jax... Mazide kalan anılarımı artık geri getiremeyeceğim anları. Ama bu artık eskisi gibi güldürmüyor beni, acı veriyor. Neyse böyle konuşarak seni, sıkmak istemiyorum.

Evet dediği gibi, onu asla sıkacak yada kızdıracak birşey yapmak istemiyordu her ne kadar nedenini bilmesede. Jax' ın yüzünde ciddi bir ifade görünce daha fazla korkmuştu. Birşeyler ya yanlış gidiyordu, yada ne olduğunu anlayamıyor kendine fazla acımasız davranıyordu. Fakat gene değişen hiçbir şey olmuyordu herşey aynı kalıyordu, yaşanan tüm anların sonunda. Lydia acilen çantasını toparlayıp buradan kaçması gerektiğini düşünüyordu. Ama buna kaçmak denilmez miydi? Gerçekten o kadar çaresiz bir durummuydu şuan içinde bulunduğu karmaşa? Duygularına hakim olamamaktan korkuyordu. Konuşmaktan dahi korkarken Jax beklenmedik bir hamleyle... Ne oluyordu? Herşey yenimi başlıyordu yoksa? Mutluluğu daha yenimi buluyordu... Peki şimdi ne olacaktı? Hiçbir şeyini özel bir gün için saklamayacaktı artık. Yaşadığı her gün özeldi çünkü. Jax Lydia'ya yaklaşıp elini tutmuştu ve yavaş yavaş konuşmaya başlıyordu.

- Sen beni asla sıkmadın Lydia, asla da sıkmayacaksın. Eskiler artık eskide kalmalı bu iki yorgun kalp için. Hatırlamak sadece acı verir artık. Ben sana bütün acılarını unutturacağım birtanem. Söz veriyorum.

Dedikten sonra, Jax gerçekten beklenmeyen bir hamleyle Lydia'nın dudağına masum bir öpücük kondurmuştu. Bunun tek gecelik bir aşk olmasını istemiyordu bu kez. Kullanılmak! Daha önce başına hiç ama hiç gelmemişti, zaten yapacak cesarete sahip kimse yoktu. Bundan anlamsızca mutlu olmuştu genede. Bir isim koyamıyordu olanlara. Uzun zamandır cevap veremediği sorunun cevabını ezbere biliyordu artık. Mutluluk Mutsuz Olmamak' tı. Mutlu kişi, en canlı zevkleri veya en büyük hazları tatmış kişi değildi. Mutlu kişi hayatını hem bedensel hem zihinsel çok büyük acılar yaşamadan geçiren kimseydi. Kalıcı bir hazzın her şeye yeterli oluşunun yol açtığı durgunluk insan için katlanılmazdı.

Adım Ve Soyadım: Alexander Almao
Kat: 1. kat
Rp:

Çok heyacanlıydım sebebini bende bilmiyordum vardı içimde heyecan mutluydum bugün habermi alacaktım biyerden bende bilmiyordum akşama doğru bahçenin önüne beyaz 1 araba yanaştı içinden sihir bakanlığından görevli 1si gelmişti hemen bana doğru yürüdü bana baktı sizi almaya geldim dedi ben şaşırmıştım neden demeye kaldı bakanlık için başvurduğum başvuru kabül edilmişti kendimi tuatamayıp adamın üzerine zıpladım hemen bana gidiyoruz dedi bende eşyelarımı 1 bavula koyup hemen gidelim dedim evdekilerle vedalaşıp hemen hogwarts yolunu tutmuştuk...

Görevde ilk günümdü bazı düzenlemeler için önüme bir kaç dosya gelmişti ben hemen baktım büyücü öğrenciler için bazı yasalar için imza atmam gerkiyormuş bende hemen imzaladım büyücü okulunun müdürü bana 2 sır verdi yetkiler sende yetkin gibi davran dedi onun o sözü beni çok etkilemişti daha sonra devam ettim...

Dışarı çıkıp hava alayım derken kavga eden 2 çocuk dikkatimi çekti yanlarına gidip ayırmak istedim bana karşı geldiler....

Bende hemen durumu müdüre söyledim müdür bana dedi seninde yetkin var yetkin gibi davran dedi..

Çocukları yanıma çağırtım neden kavga ettiklerini sordum sadece şaka yapıyorduk kavgamız gerçeğe denüştü benden özür dileyip dşıarı çıktılar...

Akşam yemeği gelmişti karnımda çok acıkmıştı sofraya hızlı oturdum karnımı doyurup müdürün odasına çıktım bazı konular konuştuk odasından çıkıp kkütüphaneye gittim...

Kütüphanede bazı araştırmalar yapmam gerekiyordu yaklaşık olarak saat gibi süre orada kaldım sonra biçim değiştirme profesörü ile görüştüm...

Ad Soyad: Taylor Lautner
Hangi Kat: 8. Kat Seherbaz
Örnek
Rp:

Günün ilk ışıkları tepelerin ardından yansıyordu.Adeta ben burdayım dercesine...Adeta gecenin karanlığını , öfkesini ve dinmek bilmeyen gazabını toprağa gömercesine...Ufak bir perde arasından gözüne yansıdı güneş ışığı.Sonunda açıldı göz.Kahverengi bir gözdü.Gecenin karanlığını adeta yaşıyordu içinde.Sonunda pes ederek kalktı yatağından ve pencereyi açtı.Hava çok güzeldi.Nefret dolu bedeninde garip bir kıpırtı vardı.Ardından içindeki sesi dinledi ve dışarı çıkmak istedi.Odaya dönüp baktığında adeta burada insan yaşamıyor denecek kadar dağınıktı.Rastgele bir tişört ve pantolonu giydi ve kendini dışarı attı.Bakanlık kendisini arıyordu.Bu malikaneye kapatılmıştı uğruna ölmeyi göze alacağı ve bu uğurda 2 parmağını kaybettiği Lord'u tarafından.Ama bu zamana kadar kendini kandırdı."Bana güveniyor.Beni korumak istiyor..." diyordu içinden adeta bir çocuk kandırırcasına...Ama artık tak etmişti.Buradan gitmeyi ve özgür olmayı istiyordu.Birden kendiside anlamadan ayağa fırlamıştı ve birkaç kıyafetini , asasını ve çok özlü iksir koleksiyonunu almak için malikanedeki odasına doğru yola koyuldu...

"Ne yaptığını sanıyorsun sen?" arkasından bir adam bağırmıştı onu kapıda eşyalarla görünce. Arkasına döndüğünde adamın Cristian adında 30 yaşlarında bir ölüm yiyen olduğunu gördü.Lord'u onu buraya ona bakıcılık yapsın diye göndermişti heralde."Gidiyorum seni gerizekalı ahmak!" dedi bağırarak Taylor.Adam kıpkırmızı kesildi ve "O zaman beni geçmen gerek!" dedi ve asasını kaldırdı Cristian.Artık yüzünde pis bir sırıtış vardı.Taylor da kaldırdı ve bağırışlar koptu.Cristian "Avada Kedavra" diye haykırdı.Lanet Taylor'un yanında geçmişti.Ardından sıra şimdi Taylor'daydı."Avada Kedavra" diye şimdi o haykırmıştı.Cristian'ın yüzündeki pis sırıtş silinmeye başlamıştı.Sonra yere yığılmıştı.Taylor Cristian'ı öldürdükten sonra ise hemen malikaneden kaçtı...Bir muggle yakaladı ve saç telini aldı ve muggle'ın hafızasını sildi.Ardından hemen çok özlü iksir koleksiyonundan bir tane cam şişe çıkardı ve saç telini attı ve içti.Artık bir kaç saatlikte olsa güvendeydi.Hemen Çatlak Kazan'a gitti ve oraya yerleşti.Gece odasına çekiliğinde sol kolunda bir yanma vardı.Öyle yanıyordu ki çığlık atabilirdi.Bu Lord'un yaptıklarını öğrendiği anlamına geliyordu.Artık İngiltere'de en tehlikede olan kişi oydu.Çünkü onu hem bakanlık hem de Karanlık Lord arıyordu.

Foren Ahlat
8. Kat Seherbaz

Hogwarst'ta artık son günüm. Bir öğrenci olarak Gryffindor masasında son kez oturuyorum ve yıl sonu şölenin tadını çıkartıyorum. İçim biraz buruk, ne de olsa artık bu şatoda öğrenci olamayacağım. Burada iyisiyle kötüsüyle günler geçirdim ve burası benim artık 2. evim olmuştu. Bu nedenle de buradan ayrılmak bana zor gelecek. Müdürün Gryffindor'un 1. olduğunu söylediğini duyduğum an masamın alkış tufanına son kez katıldım.
Okulun en iyi öğrencilerindendim. Kimilerine göre bakanlıkta veya Hogwarts'ta iyi bir iş bulabilirdim. Oysa ben dünyayı dolaşmak istiyordum. Bir kaç kişi benim bu fikrimi biliyordu; ama bana aptalmışım gibi bakıyorlardı. Fakat dünyayı dolaşma fikrinin neresinde aptallık olduğunu anlamış değilim. Tüm dünyayı görmek, sihir dünyasını daha yakından tanımak istiyordum ve bunu gerçekleştirmemde kimse bana engel olamayacak.
Yıl Sonu Töreni'nden sonra bavullarımızı alıp Howwarts Treni'ne doğru yola koyulduk. Tam dışarı çıkacaktım ki, müdür beni durdurdu. Doğal olarak iyi bir öğrencisinin geleceğini nasıl şekillendireceğini bilmek istiyordu. Ona, ilk olarak dünyayı gezeceğimi daha sonra ne yapacağımı şimdilik kararlaştırmadığımı söylediğimde müdürün yüzünde bir şaşkınlık ifadesi oluştu. Yine de beni anlayışla karşıladı. Bana parlak bir geleceğimin olduğunu ve kendim için neyin iyi olacağına benim karar verebileceğimi söyledi. Bu sözlere hem şaşırdım hem de sevindim. O an müdüre sarılmak istedim; ama öğrenci- müdür ilişkisi kalabalık bir ortamda buna izin vermiyordu. Sadece teşekkür ederek oradan ayrıldım.
Trende evdekilere bu kararı nasıl açıklayacağımı düşünürken sıkıntıdan patlayacak gibi oluyordum. Annem muhtemelen kararıma saygı duyardı; fakat babam için aynı şeyi söyleyemem sanırım. Bir muggle olmasına rağmen cadı olan annemden sihir dünyası hakkında bir çok şey öğrenmişti ve kendisi de geleceğimi bakanlıkta yüksek bir mevkide yapmamı istiyordu.
Eve döndüğüm vakit annem ile babam beni güler yüzle karşıladılar. Beraber yemek yedik. Yemeğin sonlarına doğru ne yapacağımı sordular. Hiç çekinmeden kararımı açıkladım. Bunun üzerine babam esip gürledi. Uzun süre tartıştık. Annem ise fazla bir şey söylemeden hüzünlü bir şekilde beni izliyordu. Babam en sonunda kararımı değiştiremeyeceğini anlayınca sinirle masadan kalkıp odasına çıktı.
Ben de kendi odama gittim. Odamda fazla eşya yoktu. Bir yatak, masa, gardrop dışında fazla bir şey yoktu. Masadan mp3 çalarımı alıp yatağa uzandım. Sakinleşmek için müzik dinlemeye başladım. Bir süre sonra annem içeri girdi ve yatağın kenarına usulca oturdu. Bende toparlanıp karşısına oturup müzik çalarımı kapattım. Onun da bana kızacağını düşünürken, söylediği sözlerle bugün ikinci kez şaşkınlığa uğradım. Bana kararımın arkasında olduğunu ve kendim için neyin iyi oladuğunu benim bileceğimi söyleyince ona doya doya sarıldım. Bu tavrı bana müdürümü hatırlatmıştı. Ona yarın yola çıkacağımı söyleyince biraz hüzünlendi. Herhalde bu kadar çabuk gideceğimi düşünmemişti. Annem bunun üzerine kalan anlarımı birlikte geçirmek için sabaha kadar yanımda kaldı ve sohbet ettik. Sabah da babam apar topar evden çıktıktan sonra annemle vedalaştım ve bir haziran sabahında hayallerimi gerçekleştirmek için dışarıya adım attım.

Not: Sitede herkes 3. tekil şahıs gözüyle rp yazmış. Eğer yazış stilim yanlışsa düzeltebilirim. Bu arada rp konusunda çok yeniyim. eğer bir hata görürseniz yeni oluşumdandır teşekkürler. Smile